اول
ماه می
، روز
همبستگی بین المللی
طبقه کارگر بر
علیه نظام سرمایه ،
اول
ماه می که فرا
میرسد عمده ترین
تضاد جهان معاصر
یعنی تضاد کار
و سرمایه در ابعادی
جهانشمول ، بار
دیگر در مصاف با
یکدیگر ، خودنمایی
میکند . سرمایه
داران و دولتهای
پاسدار آن ، در
مقابل طبقه کار
و زحمت صف آرایی
می کنند چرا که در
چنین روزی صدها
میلیون کارگر در
سراسر جهان متحد
و همبسته به میدان
می آیند تا از حقوق
و منافع طبقاتی
خویش دفاع کرده
و نفرت خویش را
از نابرابریهای
طبقاتی نهادینه
شده در نظام جهانی
سرمایه بازتاب
دهند. در اول ماه
می سال ۱۸۸۶ صدها
هزار کارگر در
شیکاگو و دیگر
شهرهای آمریکا
برای کاهش ساعات
کاراز ده ساعت
به هشت ساعت در
روز به میدان آمدند
و بعدا در سال ۱۸۹۰ به
پیشنهاد فدراسیون
کارگران آمریکا و
تصویب اجلاس انترناسیونال
کارگری دوم این
روز به عنوان روز
جهانی طبقه کارگر
تعیین شد – هدف ،
طرح این موضوع
بود که اگرکارگران
از خانه و کارخانه
به خیابان نیایند
، سرمایه داران
و قدرت سیاسی حافظ
آنها ، طبقه کارگر
را در بردگی نوین
، بیش از پیش استثمار
خواهند نمود.
با این
همه و به رقم گذشت
۱۲۸ سال از کشتار
کارگران آمریکا ،
هنوز نه تنها در
کشورهایی نظیر
ایران ، بلکه همچنین
در بسیاری از کشورهای
پیشرفته سرمایه
داری نظیر آمریکا ،
کانادا ، استرالیا
، انگلیس و ... حافظان
سرمایه هنوز هم تعطیلی
اول ماه می را برسمیت
نشناخته و اکثرا روز
دیگری را به عنوان
روز تعطیلی کارگران
منظور کرده اند
.از سویی دیگر در
دهها کشور، سرمایه
داران و دولتها
ی آنان در اثر مبارزات
کارگران مجبور
شده اند که ضمن
به رسمیت شناختن
اول ماه می ، در
ازای تعطیلی این
روز ، به کارگران
دستمزد نیز پرداخت
کنند، ولی باید
گفت برای طبقه
کارگر معنای واقعی
این روز صرفا تعطیلی
این روز و جشن و
پایکوبی نیست .
در ایران
نیز چه در دوره
رژیم سرمایه
داری سلطنتی و
چه در دوره رژیم سرمایه
داری اسلامی ،
اول ماه می نه تنها یک
تابو بوده و هست
، بلکه هر نوع تلاش
مستقل کارگران
و تشکلهای آنها
برای گرامیداشت
این روز به شدت
سرکوب شده وهمچنان
این سرکوب ادامه
دارد . رژیم اسلامی
در سالهای نخست
حاکمیت خویش ابتدا
سعی کرد همچون سایر
کشورهای سرمایه
داری ، روز دیگری
را بعنوان روز
کارگر تعیین کند اما
نتوانست ره به
جایی ببرد و ناگزیر
از پذیرش اول ماه
می به عنوان روز
کارگر شد، بدون
اینکه حق کارگران
را برای تعطیلی
این روز با دریافت
دستمزد و مهمتر
از آن حق کارگران
را برای برگزاری
مستقل این روز
به رسمیت شناسد
. از اینرو همه
ساله ارگانهای
امنیتی رژیم فقط
به تشکلهای فاشیستی
دست ساز خود نظیر
خانه کارگر و انجمن
ها و شوراهای اسلامی
اجازه برگزاری
میتینگ را میدهد.
با این همه بسیاری
از کارگران و نهادهای
مستقل آنها به
اشکال گوناگون
و در تجمعات کوچک
و بزرگ ، سعی کرده
و میکنند که اراده
مستقل خود را در
این روز به نمایش
گذارند ، و به
همین دلیل هر
ساله نهادهای امنیتی
و سرکوب رژیم با
تهدید کارگران
پیشرو و احضار
و بازداشت آنها
، سعی در کنترل
اوضاع دارند
. طبقه کارگر ایران
دریافته که اگر
متحد و یکپارچه
به میدان نیاید
بحران ساختاری
نظام سرمایه داری
ایران، و فقرو فلاکت
و بیکاری ناشی
از آن ، هرروز بیشتر
از پیش دامنگیر
کارگران و زحمتکشان خواهد شد .
اکنون
جنبش کارگری ایران
به رغم پراکندگی
و رنج بردن از ضعف
سازماندهی وهماهنگی،
تقریبا تنها جنبشی
است که بطوروسیع
درصحنه حضوردارد
وبه مقاومت خویش
در برابر رژیم
حاکم بویژه سیاستهای نئو
لیبرالی دولت
حسن روحانی ادامه
میدهد . دولتی که
در کارزار انتخابات
نمایشی ریاست جمهوری
، ادعای " تدبیر
و امید " میکرد در
آستانه نوروز ۹۳ ،
حتی بر خلاف قانون
کار ارتجاعی خود
– که تعیین میزان
افزایش حداقل دستمزد
را متناسب با نرخ
تورم ارزیابی کرده بود -
تنها ۲۵ درصد بر
دستمزد کارگران در سال
جدید افزود که
در خوشبینانه ترین
حالت ۲۰ تا ۳۰ درصد
از نرخ واقعی تورم
، پائینتر است
. این تورم افسارگسیخته
با به اجرا درآمدن
مرحله دوم طرح
" هدفمند سازی یارانه
ها " یعنی افزایش
بهای برق ، بنزین
، گاز و دیگر حامل
های انرژی ، شدت
بیشتری خواهد یافت و
نان بیشتری را
از سفره محقر کارگران خواهد
ربود . از اینرو
سال ۹۳ برای پیکار
طبقاتی کارگران
ایران سال سرنوشت
سازی بوده و در
این راستاست که
اهمیت تشکل مستقل
و بنای اتحاد و
هماهنگی در میان
بخشهای مختلف طبقه
کارگر ایران ،
ضرورتی دوچندان
پیدا میکند . برای مقابله با تلاشهایی از
این دست است که زندانهای
رژیم سرمایه داری اسلامی مملو از
کارگران مبارز
و فعالین کارگری
چپ و سوسیالیست اعم
از زن و مرد شده
است، به نحوی که
رژیم از وحشت
اوج گیری مجدد
جنبش طبقاتی کارگران
و رشد گرایش سوسیالیستی
جامعه ، ضمن سازمان
دادن یک کمپین بزرگ علیه
چپ در رسانه های
خود و حتی رسانه
های بورژوایی و
راست وابسته به
" اپوزیسیون "، بر شدت
فشار بر فعالین
کارگری زندانی
نظیر شاهرخ زمانی
، بهنام ابراهیم
زاده ، رضا شهابی
، محمد جراحی و
... افزوده است . بر
پا یی هر روزه
چندین تجمع ، اعتراض
و اعتصاب در گوشه
و کنار کشور ، به
روشنی عمق حساسیت و
آگاهی طبقه کارگر را نسبت به
ستم طبقاتی رفته
بر آنان را، به نمایش
می گذارد، و چنانچه این
اعتراضات به
یک وحدت آگاهانه
طبقاتی منجر نشده
و بدیل سوسیالیستی
را پیش روی خود
قرار ندهد و برای
سازماندهی یک انقلاب
اجتماعی برای سرنگونی
کلیت رژیم و نظام
حاکم تلاش نکند
، عملا جز ناکامی
و یا دستیابی به
مطالباتی جزئی
، ره به جایی نخواهد
برد . از اینرو متشکل
و متحد کردن جنبش
مطالباتی کارگران
و گره زدن آن به یک آگاهی طبقاتی
معطوف به بدیل
سوسیالیستی، مهمترین
وظیفه کارگران
پیشرو و نیروهای
چپ و سوسیالیست
است .
با امید
به پیروزی طبقه
کارگر ، ما روز
همبستگی بین المللی
کارگران را به
همه کارگران جهان
بویژه طبقه کارگر
ایران تبریک گفته
و امیدواریم اول
ماه می
امسال هر چه وسیعتر
در ایران و سراسر
دنیا برگزار شده و
به بربریت سرمایه
، خاتمه دهد !
سرنگون باد
رژیم سرمایه داری
اسلامی ایران
زنده باد اتحاد
و تشکل مستقل کارگران
زنده باد آزادی
، زنده باد سوسیالیسم
شورای
هماهنگی اتحاد
چپ ایرانیان در
خارج از کشور
۵ اردیبهشت ۱۳۹۳
- ۲۵ آوریل ۲۰۱۴